دیتاسنتر زیر آب چیست و چه ویژگی هایی دارد؟
شاید با دیدن تیتر این مقاله تعجب کنید. اما باید بدانید که تکنولوژی در حال حاضر روز به روز در حال پیشرفت است. از طرفی دیگر متخصصان در تلاش هستند تا روش های مختلفی را جهت دریافت بهترین کارایی و بیشترین بازدهی امتحان کنند. روش هایی که در عین کاربردی بودن سعی دارند ویژگی های کم مصرف بودن را نیز داشته باشند. در این مقاله قصد داریم تا شما را با دیتاسنتر زیر آب و ویژگی های آن آشنا کنیم. پس با وبلاگ تهران سرور همراه باشید.
آیا دیتاسنتر شما در زیر آب قرار خواهد گرفت؟
احتمالا نه. اما برخی از شرکت ها فکر می کنند که این اتفاق باید رخ دهد. به عبارتی در پی استقرار موفقیت آمیز Project Natick توسط مایکروسافت در چندین سال پیش، علاقه به دیتاسنتر زیر آب در حال افزایش است. اما از سوی دیگر، موانع زیادی برای دیتاسنتر زیر آب وجود دارد. افراد منطقی ممکن است ادعا کنند که استقرار سرورها در زیر دریا هرگز در مقیاس بزرگ عملی نخواهد بود. در ادامه این مطلب نگاهی می اندازیم به این که چرا مراکز داده زیر آب محبوبیت پیدا کرده اند؟ چه مزایایی ارائه می دهند؟ و آیا در حال حاضر ایجاد آن ها امکان پذیر و به صرفه است؟
مرکز داده یا دیتاسنتر زیر آب چیست؟
یک مرکز داده زیر آب دقیقاً همان چیزی است که از نامش به نظر می رسد! یک مرکز داده غوطه ور در یک مخزن آب. مفهوم مراکز داده زیر آب به اندازه کافی ساده است. زیرساخت های فناوری اطلاعات (مانند سرورها و رسانه های ذخیره سازی) را می گیرید، آن‌ها را در یک ظرف ضدآب نصب می کنید. و سپس آن را زیر آب فرو می‌برید. این دقیقا همان کاری است که مایکروسافت با Project Natick، یک دیتاسنتر زیر آب که در سواحل اسکاتلند در سال 2018 راه اندازی کرد، انجام داد. تا به نوعی نسل جدیدی از دیتاسنرهای سبز را معرفی کند. اما آیا این کار مایکروسافت مزایایی هم به دنبال داشت؟
مزایا و ویژگی های دیتاسنتر زیر آب چیست؟
اصلی ترین دلایلی که مایکروسافت و کسانی که به این روش اعتقاد دارند ممکن است همان هایی باشد که در لیست زیر به آن ها اشاره می کنیم.
1. کمبود فراوان املاک و مستغلات
با توجه به اینکه اقیانوس ها حدود 70 درصد از سطح زمین را پوشانده اند، کمبود مکان برای استقرار دیتاسنترهای زیر آب وجود ندارد. این ویژگی می تواند منجر به استفاده بهینه از فضای اقیانوس ها شود. اتفاقی که قطعا در کمبود املاک و زمین تاثیرات بسزایی خواهد داشت.
2. کاهش هزینه های خنک کننده
روش های خنک کننده برای مراکز داده سنتی گران هستند و به انرژی زیادی نیاز دارند. با این حال، یک مرکز داده زیر آب می تواند گرمای خود را مستقیماً به محیط اطراف به روشی بسیار کارآمد پخش کند. در واقع می توان از خنکی آب در مسیر خنک کردن دیتاسنترها استفاده کرد. بدین صورت هزینه های این بخش بسیار کاهش پیدا می کنند.
3. تامین انرژی پایدار
اگرچه Project Natick انرژی خود را از یک شبکه الکتریکی زمینی تامین می کرد، مراکز داده زیر آب به طور بالقوه می توانند از منابع انرژی تجدیدپذیر دریایی مانند مزارع بادی بهره ببرند. آن ها حتی می توانند از نظر تئوری انرژی خود را با استفاده از جریان های اقیانوسی تولید کنند و استاندارد جدیدی برای پایداری مراکز داده ایجاد کنند.
چرا مراکز داده زیر آب ممکن است هرگز عملی نشوند؟
همه مواردی که ذکر کردیم، مزایای قدرتمندی هستند که صنعت مرکز داده می تواند با استقرار مراکز داده بیشتر در زیر آب به طور بالقوه به آن دست پیدا کنند. با این حال، برای عملی شدن در مقیاس های بزرگ، مراکز داده زیر آب باید بر برخی چالش های سخت غلبه کنند، از جمله:
1. نگهداری سخت افزار
احتمالاً بزرگترین چالش مراکز داده زیر آب، نگهداری سخت افزار باشد. هنگامی که یک سرور یا درایو دیسک نیاز به تعویض دارد، فرستادن پرسنل به زیر آب برای انجام کار یا انتقال مرکز داده به سطح به طور تصاعدی دشوارتر از مراکز داده بر روی زمین است. اتوماسیون رباتیک می تواند به کاهش این چالش کمک کند، اما تا زمانی که این فناوری به بلوغ برسد، بیشتر تعمیر و نگهداری مراکز داده همچنان باید توسط انسان انجام شود.
2. اتصال شبکه
تنها راه ممکن برای اطمینان از اتصال شبکه با کارایی بالا برای مراکز داده زیر آب، اتصال آن ها به کابل های شبکه است. این کار شدنی است اما گران است، به ویژه برای مراکز داده زیر آب که دور از ساحل قرار دارند.
3. امنیت فیزیکی
از برخی جهات، مراکز داده زیر آب در برابر مزاحمت های فیزیکی فوق العاده امن هستند. زیرا نفوذ به آن ها به صورت فیزیکی برای متجاوزان بسیار دشوار است. از سوی دیگر، مراکز داده زیر آب می توانند مستعد حملات تروریست ها یا حتی حیوانات دریایی قرار بگیرند. بی شک برقراری امنیت در سطح قابل قبولی نه تنها هزینه بر بلکه سخت و دشوار نیز می باشد.
4. تامین انرژی
در حالی که تامین انرژی از منابع دریایی تجدیدپذیر جذاب است، اما این منابع همیشه قابل اعتماد نیستند. به عنوان مثال، مزارع بادی فراساحلی در روزهای آرام کار نمی کنند. و جریان‌های اقیانوسی ممکن است جابه‌جا شوند و ژنراتورهایی که به آن ها وابسته هستند خاموش شوند. مهندسان دیتاسنترهای زیر آب باید منابع انرژی پشتیبان ایجاد کنند تا این مراکز داده قابل اعتماد باشند. کاری که بسیار هزینه بر است!
جمع بندی
احتمالاً به دلیل این چالش ها است که مراکز داده زیر آب به عنوان یک ایده، بسیار مورد بحث اما کم اجرا باقی می مانند. Project Natick سرفصل های زیادی را به خود اختصاص داده است، اما بیش از سه سال از زمانی که مایکروسافت آن را از اقیانوس بیرون آورده می گذرد. و تا به امروز هیچ توسعه دیگری از این پروژه صورت نگرفته است. شرکتی که این چالش ها را حل می کند تا مراکز داده زیر آب را در مقیاس عملی کند، سود بسیار زیادی خواهد داشت. اما موانع زیاد هستند و این یک اتفاق نامطمئن است که آیا مراکز داده زیر آب هرگز به نتیجه می رسند یا خیر!؟
